Categorie: Ardèche 2021

Ons Ardèche avontuur is inmiddels volledig afgelopen en we zijn weer veilig thuis geraakt. Het is alweer een leuke (rust)vakantie geworden. En dat ligt voornamelijk aan mijn drie reisgenoten. Aan mij hebben ze dit jaar iets minder gehad (toch één of een half been minder). Maar die last van mijn knie ben ik tussendoor wel even vergeten, vooral door de schoonheid van de streek en de steeds andere, maar steeds adembenemende landschappen en uitzichten.

In tegenstelling tot de overvloedige regenbuien in België, kregen wij alle dagen schitterend (soms zelf te warm) weer. En slechts twee maal een onweer ‘s nachts. Maar tegen de ochtend was de zon alweer van de partij…

En we hebben ook schitterende wijnen ontdekt, die daarenboven nog betaalbaar bleken te zijn. Zie hiervoor ons bezoek aan de wijnboer. “Terre Des Amoureuses – Dandy” is er een andere.

• 

De laatste dag hadden we ons voorgenomen om niet te veel te doen. Maar er moesten nog enkele souvenirs en cadeautjes gekocht worden. Er was markt in Ruoms, dus we gingen daarheen. Met mijn getraind arendsoog ontdekte in bij het binnenrijden van het dorp een micro brouwerij/restaurant. We zijn er na de markt dan ook een pint gaan nuttigen. Geen hoogvlieger, trouwens. De hamburgers ruikten schitterend, maar hebben we niet geproefd, want we hadden nog wat ‘overschotjes’ in de frigo die nog moesten weggewerkt worden.

• 

Iris was verbaasd dat Bart en ik ons een pint van 50cl bestelden, en bestelde voor zichzelf dan maar een pintje van 25… liter.

• 

• 

• 

Aan ons huisje was er een vijver met vissen en waterlelies. We hoorden achteraf dat ze dat geplaatst hebben tegen de muggen (de eitjes van de muggen worden opgegeten door de vissen). De muggen blijken pas dit jaar een probleem te zijn. Veel honger bleken de vissen echter niet te hebben. Onze benen en armen waren daar de bewijzen van. En we zijn ondertussen ervaringsdeskundigen wanneer het gaat over anti-jeuk zalfjes. Ook hiervan kochten we ons een verpakking van 25 liter.

‘s Avonds zijn we dan nog gegrild varken à volonté gaan eten, voorafgegaan van een terrine met foie gras. Het varken op zich was super lekker, al vond ik ons speenvarken in Spa nog lekkerder. De bijgegeven tijmsaus was ça va en we vonden unaniem onze eigen gemaakte ratatouille beter dan die van het restaurant. Wat wel verrassend was, was dat er kleine zoete druifjes in verwerkt waren.

• 

Misschien nog een kleinigheidje. Tijdens het eten waren we bezig over het feit dat je het woord feestje moet uispreken als ‘feesje’. Waarop Iris dan vroeg: “Wat doe je dan met poesje? Poestje?”.

The end.

Het verslagje van onze laatste dag volgt nog, maar als laatste avondmaal hebben we alvast het volgende gepland…: Cochon grillé à volonté (aubergegonflee.com)

Vandaag beginnen we aan onze laatste volledige dag hier in de Ardèche. Vanacht heeft een stevig onweer ons een beetje doen rondlopen in het duister… want den ellentriek was weg. Deze morgen was het onweer alweer verdwenen en piepte de zon door laaghangende sluieerwolken in de bergen. En heb ik den ellentriek ook teruggebracht.

Eergisteren ging Caroline ‘back to her roots’. Haar grootmoeder (moeders zijde) was immers afkomstig van de Ardèche, namelijk uit Bourg-Saint-Andéol. Dat is een stuk hoger gelegen dan Abégude.

• 

• 

• 

• 

• 

Daar bezochten we eerst een olijfolie maker, maar eentje die ook olijfolies heeft met smaken erin verwerkt. Die worden samen vermalen en geperst met de olie. Vooral de olie met cèpes viel op. Heel vriendelijke dame trouwens en héél lekkere producten!

• 

• 

• 

Daarna reden we door naar Monélimar, de stad van de nougat. Gezellige stad trouwens. We bezochten er tevens het museum van les ‘Avions de chasse’.

• 

• 

De volgende dag ging dan weer naar de westelijke kant van de Ardèche. Daar bleek de omgeving ook weer totaal anders. Hogere bergen, volledig vol met weelderige bossen.

• 

• 

We reden er naar Saint-Mélany, alwaar we – echt aan het einde van de wereld – een verrassend lekkere menu gegeten hebben bij ‘Au Bon Port‘. Bij het brengen van de voorgerechtjes maakte de lokale serveuse daarbij een serieuze uitschuiver op de kiezelsteentjes, waarbij ze de bordjes netjes op de grond placeerde. Achteraf bleek de schade aan de serveuse zelf goed mee te vallen, buiten een schaafwonde aan de knie. Iris moest daar op het terras eventjes graven in haar geheugen naar één of ander woord of gebeurtenis.

• 

• 

• 

Daarna reden we ruim een uur over een bergbaantje waar nauwelijks onze wagen door kon tot ver over het einde van de wereld, hopende op geen tegenliggers. Die zijn er daar gelukkig niet geweest. Daar bezochten we ‘Ron Des Fades’, waar een alternatieve kunstenaar die nu getrouwd is met een Zuid Indische dame een miniatuur bergdorpje bouwde. Kompleet met een werkende waterval en rivier, kastanje roker, …

• 

• 

• 

• 

Mijn plan was om daarna nog door te rijden naar de ‘Chateau de Montréal’, maar blijkbaar ontbrak ons daarvoor de motivatie. Na deze spannende bergrit keerden we dan ook terug huiswaarts naar Labégude.

Gisterenavond gingen we een ‘kleinigheidje’ gaan eten bij het restaurant van Cyriel Huysentruyt, de Likoké in Les Vans, wat ongeveer een uurtje van onze vakantiewoning te zoeken is.

De overname deed Cyriel samen met een Columbiaanse kok, Guido Niño Torres die nu voor de culinaire creaties zorgt. In 2019 vervingen ze de hele keuken en zorgden ze voor nieuw personeel, onder andere van Venezuela, Nederland en Frankrijk. Het publiek bestond, zoals vermoedelijk nogal vaak in het vakantieseizoen, uitsluitend uit Vlamingen. Veel kunnen er natuurlijk binnen, want het hele restaurant kan maar zo’n 24tal mensen tegelijk voederen.

Bij het binnenkomen hadden we onze eerste verrassing, want het bleek dat de ouders van Bart ons trakteerden op een aperitiefje. Top en nog eens bedankt van ons alle vier!!!

We kozen natuurlijk voor het Bonche menu, het menu met alles erop en eraan. Wat me het meeste opviel was het voorgerecht met vis en schaaldieren (en de valse mossel in gelei en een heerlijke vissaus erin) en het nagerecht met het krokantje van wortel (met nog vanalles wat ik me niet herinner). En niet te vergeten het Columbiaanse hapje met een maiskoekje, geraspte geitenkaas en citrus.

• 

• 

• 

• 

• 

• 

Wat voor mij ook de eerste keer was, is dat elke tafel een rondleiding kreeg in de keuken, compleet met bijbehorende Bloody Mary om onderweg niet uit te drogen. En dat alle mensen uit de keuken minstens één gerecht aan tafel kwamen serveren, met bijbehorende uitleg. Topidee! Ik kan me voorstellen dat het anders voor het keukenpersoneel maar half zo leuk is. Vooral omdat de meeste mensen beneden zitten en de keuken boven is. Hieronder ziet u de chef himself aan het werk in de keuken…

• 

Een deel van de traditie van vader Huysentruyt bleef behouden, en zo werd er een hapje geserveerd die je zo vanaf een als houtblok uitziend stuk marmer mocht aflikken: want likken is OK. Het was voor mij ook de eerste keer dat een jonge dienster me vroeg: ‘ avez-vous oser lècher’? En ja hoor, ik durfde.

• 

• 

• 

• 

Cyriel nam ook de tijd voor alle gasten en deed zelf uitgebreid een praatje met ons bij het verlaten van het restaurant, met foto. Het blijkt dat zijn vader vooral in Zuid Afrika woont en nog een klein stukje in Les Vans. En hij heeft echt gebroken met de keuken en vooral het sterimago van Pietje. Wat in zijn voordeel spreekt, want anders gaat iedereen de link blijven leggen naar Piet Huysentruyt. Die was een geweldig voordeel voor de start, maar kan een nadeel zijn eens de switch volledig gemaakt is…

• 

• 

Naarmate de avond vorderde werd Iris alsmaar giechelender en giechelender. Hadden de aangepaste wijnen daar misschien iets mee te maken? Gelukkig konden we rekenen op onze Sam van dienst, Caroline, die het olijke drietal veilig naar huis transporteerde!

Vandaag was, gezien de uitspattingen van gisteren, luie dinsdag. We zijn toch nog even naar Aubenas geweest, waar we wat rondgewandeld hebben langs het kasteel en vn het uitzicht over de vallei hebben kunnen genieten. Caroline, die aan het oefenen is op het nemen van leuk uitziende selfies, deed alweer een poging. Hieronder het resultaat én de setting.

• 

• 

Gisteren was het voor ons een luie zondag. Sinds we hier aankwamen hebben we nog maar één keertje regen gehad, en dan was het maar laat ‘s avonds. Voor de rest altijd zo tussen de 26-35°. Wel soms eens onder de wolkjes, maar dat geeft een lekkere verkoeling.

‘s Morgens gingen we naar de markt in Vals-Les-Bains, op zoek naar olijfolie met een smaakje (kruiden, look, …) voor Bart. Maar op de hele markt bijna geen fles olijfolie te bespeuren. Alleen een kraam met vieze olijven en Italiaanse en Griekse olijfolie zonder smaakske.

• 

• 

‘s Middags wou mijn ega naar de Olympische Spelen kijken, naar de Belgische turndames. Die presteerden schitterend en zijn als 5e in de teamfinale beland. Schitterend!

Daarna platte rust, wat zwemmen en een Escape Roompje gespeeld. Net buiten de tijd alles kunnen oplossen. Spannend… ‘s Avonds hebben we een braadkieken van op de markt en de overschot van de Calderade van de vorige dag met veel jolijt verorberd. Onze plaatselijke libellulle verorberde mee en at een sappige bij op.

• 

• 

• 

Vandaag ging de reis naar Vogüé. De vorige keer was ik nog niet zo goed te been en zijn we er gewoon eens doorgereden. Nu lukt het wel al wat beter, dus zijn we er zelfs helemaal doorgepikkeld. We bleven er zelfs (zeer lekker) lunchen. Ik at er een Salade de Lentilles en mijn reisgenoten Une Planche Ardechoise.

• 

• 

• 

• 

• 

• 

Maar eerst hielden we nog even halt bij de lokale nougat maker van dienst in Vogüé Gare. Minstens even lekker, en met vakkundige uitleg over de korte keten, lokale honingen en dergelijke.

• 

• 

• 

En vanavond mogen we zelfs naar Likoke in Les Vans. Morgen een verslag(je)…

Een nepgrot moet iets zijn als een net West-Vlaams tuinhuis, een Neptunhus. De Grotte Chauvet 2 is een exacte replica van enkele zalen van de originele Grotte Chauvet, die een drietal km verder ligt en een stuk uitgebreider is dan de replica.

• 

• 

• 

• 

Om de muurschilderingen te bewaren heeft en toch bezoekers toe te laten was deze replica een heel goed alternatief. Wij waren gisteren enkele van die bezoekers. De grot is zo’n 40km van ons huisje gelegen.

Op de terugweg hebben we even proberen stoppen in Balazuc. Maar de parking lag vrij ver en de straatjes waren heel steil. Te moeilijk voor iemand met een loopstok en weinig ervaring.

• 

• 

Tussendoor proberen we soms wat te kaarten. Escape roomen is er nog niet van gekomen. We spelen boerenbridge (of Chinees poepen). Onderstaande foto laat duidelijk zien wie de betere speler is. Zou er dan toch eventueel wat geluk mee gemoeid zijn? Het spelletje erna zag er helemaal anders uit. Toen toonde Line haar superioriteit in het kaartspel. …

• 

Bij het laatste kaartspelletje gisteren probeerde ik het Green Freez biertje met Verbena. Ik vond het lekker, al waren de meningen hierover verdeeld.

• 

‘Laten we effe wijnen’ moeten we die ochtend gedacht hebben. Gisterenavond waren we op bezoek geweest bij onze buren van ‘de paddenstoel’ en die hadden ons een wijnboer ‘Domaine De Chazalis’ aangeraden. Dat zou dan ook ons doel van de dag worden.

De dag begon, althans voor sommige mensen die over meer dan één goede knie beschikken, met een verfrissend zwempartijtje. Voor anderen eindigt het dan weer ‘s avonds met een jaccuzi bezoek, gevolgd door een verfrissende plons in het duister.

Onze buren hebben al meer dan 20 jaar een vakantiewoning nabij Vogué en wilden van de gelegenheid gebruik maken om ons die eens te laten zien. En Caroline kreeg een uitnodiging om zich aan te sluiten bij ‘The New Desperate Housewives’, een woman-only clubje dat blijkbaar in onze wijk blijkt te bestaan…

• 

• 

Onze trip door de Ardéche zou nu richting ‘Beaulieu’ gaan, waar Domaine de Chazalis gevestigd is. Blijkbaar moet dit een populaire bestemming zijn voor de toeristen, want het was er vrij ‘druk’. Er waren andere Vlamingen en natuurlijk de obligate Nederlanders (die vermoedelijk niets kochten, maar enkel kwamen proeven :-).

Domaine de Chazalis bleek een aantal zeer lekkere wijntjes in het gamma te hebben die daarenboven ook nog eens betaalbaar zijn. We zijn dan ook terstond aan het wijnen geslagen…

• 

• 

• 

• 

• 

Het resultaat van dit wijnen waren drie kisten met rode wijn (Syrah en Merlot, beiden op eiken vaten gerijpt) en enkele flessen wit, waarvan we al eentje gedeeltelijk gebruikten om onze scampi diabolique op te vrolijken. De rest van de fles heeft er tijdens de maaltijd dan ook natuurlijk moeten aan geloven.

Op de weg terug stopten we, na een rijles voor Caroline, in het pittoreske dorpje Labeaume. Het zoveelste typische dorpje dat de Ardèche rijk is. Het valt op dat de landschappen, de begroeiingen en de bergen telkens op de verschillende plaatsen weer anders zijn, gaande van bijna Schots aandoende zichten tot dichtbegroeide bossen.

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

Daarna reden we terug huiswaarts, alwaar de avond terug eindigde met een lekkere maaltijd op ons terras. Maar eerst moest Bart nog een kleine strontjob doen, al was het maar omdat ik de anatomie van de scampi een beetje verkeerd ingeschat had die avond…

• 

• 

• 

• 

Heel even was Bart een beetje bang om terug hetzelfde voor te hebben als vorig jaar. Toen had hij zin in oesters en hebben we een paar keer tevergeefs een poging gedaan om er voor hem te vinden (gesloten oesterbar, …). Uiteindelijk lukte het toch.

Deze keer wou hij lokale olijfolie. Je weet wel, die vieze groene en zwarte bolletjes. Ik had voor hem de ‘Moulin De Vianes’ gevonden en we besloten daar naar toe te gaan. En jawel, bij ons eerste bezoek was die dicht. De tweede keer lukte het echter wel en zijn we vanalles te weten gekomen over het maken van olijfolie.

• 

• 

Vinezac was een verrassend mooi klein dorpje dat niet op de lijst van de ‘villages de caractère’ lijst was geraakt, maar er best had mogen op staan.

• 

• 

We zijn dan ook huiswaarts gegaan met enkele flessen olijfolie… en een tevreden Bart.

• 

• 

Het dorpje naast het gehucht waar wij verblijven (Labégude, daar boven op den berg), Vals-les-Bains hebben we een brouwerij ontdekt, namelijk ‘Brasserie Bourganel’. Die is gespecialiseerd in bier ‘met-een-extra-smaakje’. Vooral de ‘Brimbel’ met myrtilles en de ‘Nougatbel’ met nougat vielen in de smaak.

Het zou een vakantie als geen ander worden. Met mijn knie nog een beetje in de prak zou het voor mij vooral een rustperiode worden. Maar gelukkig kan ik rekenen op drie goede reisgenoten die me een beetje willen helpen.

De eerste avond hebben we, moe maar voldaan van de 900km autostrade besloten om een pizza af te halen. De ouders van de eigenaars van ons huisje zijn onze buren en die waren bereid om ons tot aan de pizza take away te brengen. Vriendelijke mensen, oorspronkelijk van Grenoble, maar die nu al meer dan 30 jaar in de Ardèche wonen. Want de Ardèchois zijn heel lieve mensen en alles is hier ‘super cool’.

Nadat we de eerste avond kennis gemaakt hebben met onze nieuwe woonst (die trouwens dik in orde is) voor de komende 14 dagen, zijn we gisteren al eens de ‘Gorges de l’Ardèche’ gaan opzoeken. Onderweg hebben we bovenop één of andere berg nog in een bar gegeten. Nadat ik vertelde dat ik geen liefhebber was van ingewanden, heb ik me een lokale specialiteit besteld, die een beetje ingewanden bleek te bevatten: de ‘caillettes‘. Maar het heeft me hoe dan ook wel gesmaakt.

• 

• 

• 

Onderweg leerde Iris ons nog één van haar ondertussen legendarische gebaren om een woord uit te beelden terwijl je het uitspreekt. Het woord in kwestie was ‘nen decapotabel’. De beweging is een beetje zoals de beweging voor het woord leeuw. Alleen doe je het in dit geval met één hand. Je begint met je hand uitgestrekt naast de linkerzijde van het hoofd. Voor Iris maakt het echter waarschijnlijk niet uit of het de linkerzijde of rechterzijde is… Daarna zwaai je je hand naar achter sierlijk langs het hoofd, terwijl je het woord ‘nen decapotabel’ luidop uitspreekt.

In het terugkeren vroeg Line me heel vriendelijk of ik eens vooraan in de wagen wou zitten, terwijl ik al de hele tijd vooraan had gezeten. Ik heb me dan ook maar vooraan gezet.

Mijn huisgenoten hebben al volop gebruik gemaakt van de faciliteiten die onze vakantiewoning te bieden heeft: een (welliswaar klein) zwembad en een jaccuzi op ons terras. De woning is uitgerust met airco, want in een temperatuur van 32-36° geen overbodige luxe is. Het enige minpuntje is dat er geen echte BBQ is, maar een plancha op gas. Dat is voor twee BBQ liefhebbers als Bart en mij toch een beetje een tegenvaller. Maar we roeien met de riemen (in mijn geval krukken) die we hebben.