Als je door een, zeg maar, half Griekse / half Nederlandse, door de stad geleid wordt voor een zeg maar culinaire wandeling dan krijg je een heel ander, zeg maar, beeld van de stad. Ons beeld van de stad was al een beetje veranderd. Want nu waren het niet vele straten met gesloten winkeltjes (weekend), maar nu was er veel open en was er meer volk op straat.
We wandelden eerst tot aan het kantoor van Maria, en stapten daarna met haar naar een aantal oude voeding winkeltjes om daarna te eindigen met een Griekse familie lunch. Maria bleek echt iedereen in die marktjes te kennen en was een super enthousiaste gidse. Ze leerde ons, naast een aantal Griekse specialiteiten, ook veel van de geschiedenis van de stad.
Ze vertelde ze ons over de eeuwenlange bezetting door de Ottomanen, de uitwisseling van gebieden bij het einde van die bezetting, de grote stadsbrand die de helft van de gebouwen in de stad vernielde, de aardbeving die ook een groot aantal gebouwen beschadigde. In die periode woonden er veel Franse architecten, die hielpen om de stad opnieuw op te bouwen. Nog steeds zie je grote gebouwen met Franse balkonnetjes en Griekse versiersels.
Ze vertelde ook dat er door de Turkse ‘big chief’ ook een groot aantal joden van over naar de stad gehaald om de rijkdom van de stad te vergroten en de invloed van de Grieken zelf te verkleinen. Toen een groot aantal Joden niet meer terugkwamen van de concentratiekampen, bleven die huizen leeg staan. En er staan er nu nog altijd veel leeg. De verhalen over de stadsgeschiedenis leerde ons waarom Thessaloniki een mengelmoes is van verschillende stijlen en waarom er zoveel leegstaande panden waren.
Die buitenlandse invloeden hebben ook veel invloed gehad op de gerechten van Thessaloniki, dat tevens op de kruidenroute lag. Onze smaakwandeling bracht ons eerst bij een winkeltje waar ze Lokum maken (Grieks fruit, hihi) en wat Maria ‘spoon-sweets’ noemde. Hele vruchten, gekookt met suiker tot een plakkerige brij. De traditie wil dat je hiermee je gasten verwelkomt. Er is zelfs een versie gemaakt van rozenblaadjes, die super lekker is en waarvan we enkele potten meehebben naar huis.
Na een stop bij een oud badhuis, bracht de wandeling ons voorbij een koffiehuis, waar traditionele Griekse koffie geschonken werd (je weet wel, met dat gruis er in). Daarna gingen we een bakker waar traditionele ronde broodjes met sesamzaad gebakken werden, en die ook nog traditionele ‘pitta’ gemaakt werd. Dat laatste is bladerdeeg, gevuld met hartige of zoete vullingen.
Bij de koffiebar vertelde Maria ons ook over een oud Grieks gebruik om koffiedik te kijken om de toekomst te voorspellen. Je moet het koffiegruis verdelen over de gehele zijkant van het kopje door het voorzichtig rond te draaien. Daarna ze je het kopje ondersteboven op een bordje. Met de figuren in het koffiegruis dat overblijft in het kopje kan je de drinker van de koffie zijn/haar toekomst voorspellen. Ze ontdekte waarempel een hartje in het kopje van Bart.
We gingen er door de vismarkt, passeerden verschillende kruidenwinkeltjes. Bij één van de oudste kruidenwinkels deed onze gids het verhaal over de kruidenroute en hoe Thessaloniki de culinaire hoofdstad is van Griekenland. Mijn oog viel onmiddellijk op een zak met hop. Ik vroeg me af of ze dit ook in gerechten gebruikten, maar het was ook gewoon voor bier.
Natuurlijk gingen we nog fetta (veel lekkerder of de fetta die je bij ons vindt) proeven en stopten we bij een kaaswinkel om ook de andere Griekse kazen te degusteren. Er was zelfs een kaas bij met cacaobrokken in. Die proefden we niet, maar de andere kazen waren super.
Het standje met de olijven was niet direct mijn favoriet, maar ik proefde ze wel. Dus eigenlijk zijn Bart en Iris nu ook verplicht om een Ouzo te drinken. Bart at er een olijf met chili, die veel pikanter bleek te zijn dan hij dacht. Het was ondertussen al behoorlijk warm en er kwam dus zelfs stoom uit zijn oren.
Daarna volgde nog een typische Griekse familielunch, met een veelvoud van kleurrijke gerechten op de tafel. We aten er ongeveer de helft van op, want het werd allemaal toch een beetje veel.
Nadat we afscheid namen van Maria en haar stagiaire Joni, deden we nog enkele plekjes aan die Maria ons had aangeraden. We stapten eerst naar het Romeinse Forum, waarna de zengende hitte ons noopte te het stoppen aan een Grieks café. Daar bleven we een paar pinten te lang hangen, want we kregen onze dorst maar niet gestild. Maar moedig als we zijn stapten we verder naar het Venizelou metro station, die een ingebouwde romeinse heirweg bleek te bevatten. Na een korte wandeling van daar naar ons hotel was het voor ons alweer genoeg geweest.
Foto’s volgen, maar nu eerst ontbijt…
