Maand: juli 2023

Voorlopig (wegens tijdgebrek en censuur) is er niet veel nieuws te vertellen, maar toch alvast al wat sfeerbeelden van onze tweede safaridag.

We werden ‘s morgen om een vreselijk uur uit ons bed gehaald (5u30) om tot 9u op safari te gaan. Na een 1,5 uren stopten we even voor een koffie (en ja hoor, al met Amarula). Voor het vertrek hadden we al een croissant gehad (met kaas en hesp) om een dag goed te beginnen. En na de safari was het dan tijd voor deel 3 van het ontbijt.

Daarna was het tijd om te lunchen, en daarna alweer tijd voor 3 uren wilde safari. Bart en Iris kochten een beanie van ons Safarikamp, maar Iris had die van Bart al na een uur scheefgeslagen. Volgens de beschuldigde zelf had Bart die op haar valies gelegd. We zullen welllicht nooit de volledige waarheid kennen.

Eventjes melden aan de rest van de familie dat we hier al super lekkere Papaya gegeten hebben. Volgens Bart smaakt dat naar vis.

Mocht je je afvragen wie die hippe rapster is in de jeep, wel dat is gewoon Iris. Ik ga haar voor haar volgende verjaardag zeker een cursus rappen voor beginners cadeau doen…

We zijn vandaag voor de derde keer naar God’s Window geweest. De eerste maal zijn we er niet geraakt door de dichte mist, de tweede keer wel en zagen we niet door de dichte mist maar de derde maal in de stralende zon. Dus toch nog gelukt…

Vandaag zijn we nog eens teruggereden naar Gods window. Er was wat minder mist dan gisteren, maar veel hebben we niet gezien. God zijn window zat potdicht. Alleen hadden we door de mist wel indruk van een gapende diepte. Ik neem eventjes een foto van het internet om het contrast te tonen van wat wij hebben en hadden kunnen zien…

Toen we alweer overstekende koeien hadden op één van de Rxx wegen, vond Iris dat het geen voetgangers, maar pootgangers waren. Onderweg van Gods window naar ons safari kamp (Kapama Southern Camp) hebben we nog bij een kleine shopping mall een piza gegeten. Daar waren wij in elk geval de enige blanken in het gezelschap.

Eenmaal we de toegangspoort naar Kapama voorbij waren, en dus al in de game reserve waren, opperde ik luidop in de wagen: “de eerste die een giraf ziet, betaal ik een pint”. Nog geen 5 minuten later kwam er van mijn rechterzijde een oerkreet. Bart had daadwerkelijk een giraf (kameelperd in het Zuid Afrikaans) gezien!

Eens in het kamp was er een beetje chaos. Want Bart en Caroline bleken een koppel te zijn, en Alain en Dominique ook. Tegen dat we dat uitgelegd kregen aan onze vriendelijk hotelmedewerkster, waren we een half uurtje verder. En had Bart te veel details van zijn liefdesleven verteld.

Een half uur later werden we verwacht voor de ‘high tea’ en kort daarna gingen we op stap voor onze eerste safari. Die zou van 16u tot 19u duren. Nog geen uur later stonden we oog in oog met twee leeuwen broers.

Nog een half uurtje later konden we even uitstappen voor een aperitiefje tussen het wild. Terwijl ons een zebra voorbij kuierde, stonden wij te genieten van een pint met nootjes, bitong, … En in de verte hoorden we enkele leeuwen brullen…

Ook het avondeten was super. Een koude schotel met zalm, gemarineerde gember, avocado en een soja/wasabi sausje. Boterzacht buikspek met een super krokante randje en superlekkere spinazie in de roomsaus. En daarna een Zuid Afrikaanse kaasschotel met een zoete sherry erbij. En dit alles in een unieke setting. Top!

Morgen moeten we om 5u30 op voor een ochtend safari (vertrekken om 6u30). Dus vanavond vroeg in ons bedje…

Gisteren wilden de weergoden niet echt met ons meewerken. Het was en bleef somber en grijs. Met temperaturen van 9-10° was het zelfs heel frisjes te noemen. We hadden bij het ontbijt de weersites van Bart en van Line vergeleken en die varieerden van 14-20°… Ik denk dat dat dan 10* ‘s morgen en 10° ‘s middags was. Vandaag was er plots ook een internationaal rijbewijs zoek geraakt. Ik ga de naam niet vermelden, maar zijn naam begint met B.

Niettegenstaande dit hebben we toch een poging gedaan om een deel van een panoramische route te doen. Die bracht ons van Hazyview naar Pelgrim’s Rest, wat een oud mijnwerkersstadje is. Hoe meer we die kant op reden, hoe mistiger het werd. Op sommige momenten zagen we echt geen hand voor onze ogen. Combineer dat met af en toe vrij diepe gaten in de weg, links rijden met een wagen die je niet kent en op wegen die je niet kent. Dan kan je je ongeveer onze rit voorstellen.

Na het nuttigen van een lekkere hartige pannenkoek bij Harry’s, slaagden we er toch in om één van de watervallen, Mac Mac Falls, te vinden. En daar was er gelukkig niet zoveel mist. Onderweg slaagden we er al in om als voorbereiding op onze safari dagen al de ‘Small Five’ te zien: hondje, aapje, blauw vogeltje, fretje en koetje.

Op de parking van de MacMac Falls, waar ik tevergeefs vroeg aan de parkingbediende of ze Bart niet wilden houden, kwamen we zelfs nog Sinterklaas tegen (lees: toerist in een lange rode fleeze deken), en hij had zelfs geen zw… p… bij (wat in Zuid Afrika eerder uitzonderlijk is).

Daarna deden we nog een poging om in de dichte mist naar ‘Gods Window’ te rijden, maar de mist werd zodanig erg dat we teruggekeerd zijn. Na een lekker avondmaal in onze Inn en nog een digestiefje op onze kamer was het alweer bedtijd.

Het weer ziet er deze morgen niet veel beter uit, maar we gaan toch nog eens een poging doen voor Gods Window. Het weer van de volgende dagen ziet er alvast wel beter uit. Gelukkig, want anders valt onze safari ook in het water…

We zijn maar liefst ongeveer 9.000km en zo’n 29 uren onderweg geweest om onze eerste bestemming te bereiken, maar we zijn er…

Tijdens die 29 uren hebben we eerst onze boarding tickets verloren (allee, Bart toch). En bij het teruglopen van de ‘speciale’ rij naar de gewone wachtrij vond Iris het boarding ticket van Bart zelfs terug op de vloer van de wachtruimte. Daarna hebben we tot 3x toe van huurwagen gewisseld omdat nooit de combinatie van ons met al onze bagage erin pasten, de koffer niet helemaal dicht ging, … De derde is een Chinese SUV geworden met de merknaam ‘Haval’. Een ruime en aangename wagen voor ons én onze valiezen.

Tijdens diezelfde 29 uren was Iris haar muis aan het blinken (vraag me niet de precieze omstandigheden en/of details van het uiteindelijke resultaat).

Ook nog tijdens die 29 uren zijn we even gestopt langs een wegrestaurant om bij de plaatselijke Quick een hamburger te gaan eten. Maar hiervoor zijn we eerst tot 3x toe langs het Nelson Mandela beeld op de luchthaven gereden, omdat Bart enkele afslagskes gemist had. Maar het spreekt in zijn voordeel dat het met een wagen was die hij niet gewoon was, en langs de linkerzijde van de weg en met het stuur aan de rechterzijde. En we hebben daarna onze ogen nog eens de kost gegeven omdat er allerlei loslopen wild (Afrikaners) en andere dingen gewoon op de ‘aurostrade’ liepen.

Uiteindelijk bereikten we onze eindbestemming: de ‘Rissingron Inn‘ in Hazyview. We aten er nog een kleinigheid, dronken er onze eerste fles Zuid Afrikaanse wijn en gingen daarna slapen… verschrikkelijk moe maar voldaan. Oh ja, in onze douche kunnen we gerust een feestje geven voor 12 personen, en dan staat ze zelfs nog niet helemaal vol!!!