Calvadoos & Beaches

Een eerste stop was onderweg bij een maisveld met een labyrinth, waar we moesten zoeken naar de leuze van een vikinggroep.

Daarna zijn we naar Pont l’Eveque geweest, zowat de belangrijkste (of meest gekende plaats) van de Calvados departement, gekend voor zijn digestifs gemaakt van appeltjes. We hebben er een rondleiding gedaan in de stijl van de grote champagnehuizen (veel lichteffecten, mooie decors en mooie filmpjes), maar het was zeer interessant. De rondleiding eindigde natuurlijk met een degustatie, en daar we voor de vader van Bart een paar oude flessen moesten meebrengen, mochten we zelfs de 18 jaar en de Auguste XO (20 jaar) edities proeven. En we hebben ze nog een drietal gratis glaasjes afgesnoept.

Ons einddoel van deze dag waren de stranden waar de landing van Normandië plaatsgevonden heeft, meer specifiek Omaha en Utah Beach. De bedoeling was om daarna nog naar Mère Saint Eglise te gaan, maar door tijdsgebrek en andere oorzaken zijn we er niet geraakt.

Ook onze laatste stop van die dag was bij een graanveld, en dat kon wel eens aan mijn spijsverteringsstelsel liggen…

Doelen 2

Een doel dat ik mezelf gesteld heb is het cultiveren van een vorm van haargroei op mijn kin. Alle begin is moeilijk, maar er zijn toch al wat stoppels merkbaar op mijn aangezicht. Die blijken uiteenlopende kleuren te hebben. Blijkbaar is het begrip ‘lappenkat’ niet van toepassing, want dit komt enkel voor bij dieren van de vrouwelijke soort.

(Ook hier volgen de foto’s nog)

Doelen

Een mens moet af en toe een doel hebben in zijn leven. Een van onze doelen tijdens deze reis is het bijschaven van Bart zijn kennis Frans. En misschien leren we hem nog een tweede taal.

Wat het Frans betreft zijn we gisteren begonnen met de woorden die een beetje gelijklopend zijn in het Nederlands, zoals daar zijn; courgette, aubergine, chipolata, merguez, citron, stop, tomate en piekdorseur. Bart kan dan ook al probleemloos zinnen uitspreken als ‘Bonjour courgette, belle citron maintenant et j’ai soif’. De laatste twee woorden kon hij blijkbaar al.

De tweede taal die we hem willen aanleren is het Iris’. Dat is een taal in telegramstijl waar men alle overbodige woorden schrapt en rekent op de creativiteit van de toehoorders om een volledige zin te bouwen. Een voorbeeld. Wanneer je naar een wijnrank staat te kijken en iemand zegt in het Iris ‘ze moeten eerst bevroren zijn’, dan wil dit eigenlijk zeggen ‘Om eiswein te maken moeten de druiven eerst eens bevroren zijn om ze te mogen plukken.’.

Gisteren ving ik nog een tweede zin op in de wagen. Die was: ‘Bart, jouw blazertje staat omhoog, hé?’. Wat die preceis wil zeggen weet ik niet.

Pont Audemer en Giverny

Na een paar uren rijden kwamen we aan op onze verblijfplaats voor de eerste dagen, Hotel Belle Isle sur Risle in het Normandische plaatsje Pont Audemer. Na onze gemondmaskerde rondleiding in de chateau, was het al 13u30 en dringend tijd om een kleinigheid te eten.

Na een korte rit vanop ons eiland (het hotel ligt midden op een rivier) wenkte onze eerste creperie met een gezwind enthousiasme ons toe.

Bij dit ‘feestmaal’ hoorde tevens al een eerste lokale creatie. Bart zijn maag was duidelijk al wat beter, want hij kon toch al een beetje genieten van zijn Salade Nordique.

Als ‘eerste dag’ uitstap leek Giverny ons wel een goed idee. Dat dorp is vooral gekend voor zijn bekendste kunstenaar Monet. De Monet foundation, met het Monet huis en zijn beroemde tuin met de brug over de vijver konden we niet beezoeken, want dit was enkel na reservatie via het internet (Corona shit). Maar we hebben er wel een wandelingetje doorheen het schilderachtige Giverny gemaakt en even halt gehouden aan het graf van Monet.

Natuurlijk bezochten we er ook de lokale horeca. Daar mijmerden we weg met verhalen over hoe het zou zijn mochten wij een mus zijn. Ik zou, als jonge mus, in elk geval sierlijk naar beneden fladderen uit een boom, dan stijlvol landen op de rugleuning van een terrasstoel, mijn landing glansrijk missen en terwijl ik krampachtig de leuning van de stoel zou vasthouden met mijn twee pootjes zou ik met mijn muilke tegen de achterzijde van die leuning kwakken. Daarna zou ik van vermoeidheid één pootje moeten lossen. En dan een tweede. Het gevolg zou zijn dat ik een fractie van een seconde later met mijn verendeken tussen de keitjes zou belanden…

Op hetzelfde terras zat een eenzame dame, samen met haar twee suggestieborden te genieten in de zon.

Bewogen start

Nadat Bart eerst enkele Messenger berichten stuurde van ‘ik ben de hele nacht onpasselijk geweest, heb niet geslapen en ga niet mee’ volgde overleg tussen de rest van ons gezelschap. En we besloten om toch te vertrekken. Eventueel kon Bart ook achterkomen. Maar nog geen uur daarna volgde een telefoontje in de stijl van ‘ik heb een uurtje kunnen slapen en voel me veel beter, maar jullie zijn al vertrokken, zeker?’.

Gelukkig waren we nog onderweg naar Kruishoutem om daar de koeken bij de bakker op te pikken en van daaruit onze reis verder te zetten. Dus we pikten gewoon de koeken én Bart op!

Geen IPA en geen mango chutney

Een aantal dingen hebben ze hier gewoon niet. Zo is er geen Indian Pale Ale te vinden. Mango Chutney vinden de Indiërs ook maar iets vies, want ze willen gen zoetigheid bij hun eten. Er zijn wel cocos-, tomaat en chilichutneys. Maar die smaken eerder zout of pikant.

Maar misschien is er wel een andere streek in India waar ze die spullen wel hebben. In Radjastan in elk geval ook niet.

‘Garam Masala’ is een term die gebruikt wordt om een heet kruidenmengsel te benoemen. Garam betekend immers ‘heet’ en masala is ‘mengeling’. Onze gids wist ons te vertellen dat ze dit onder mannen ook wel eens gebruiken om een mooi meisje te benoemen. Maar ook dat je dit als Indiër dit beter niet kon doen, want dat je dan een flinke oorveeg riskeert.

Chaos

India is een beetje als een zin van Iris, nooit af. Zo zien er alle huizen uit alsof er een stuk aan bijgebouwd wordt, ofwel is er al een stuk terug vervallen. Bij de stopcontacten in de hotels (dus ik denk dat het anders nog erger is) heb je ongeveer 50% kans dat je stekker er in blijft steken en dat er ook stroom uit komt. De schakelaars bedienen ook altijd andere lichten dan dat je zou verwachten (of geen). In de restaurants heb je evenveel kans dat je bij een bestelling te horen krijgt: “Sorry, not available”.

En ook het verkeer is niet anders. Alles loopt er chaotisch door mekaar, maar het komt op één of andere manier altijd wel snel goed. Wanneer een kruispunt vast loopt om één of andere reden, heb je altijd wel een ‘local’ die het verkeer regelt, enkele brommers verzet of die enkele andere bestuurders aanmaant om achteruit te rijden.

Wanneer een andere wagen je ziet aankomen met je busje en de straat is te smal voor twee wagens, dan rijdt die ook met plezier de hele straat achteruit terug.

Volgens Wipin (één van onze gidsen) heb je in India in het verkeer drie dingen nodig:

  1. A good horn (want iedereen toetert zich hier te pletter)
  2. Good brakes (want iedereen rijdt hier kris kras door elkaar)
  3. Good luck! (spreekt voor zich)

Puducherry

Puducherry (tot 2006 Pondicherry genoemd) en een district van het Indiase Unieterritorium Puducherry. Het ligt omgeven door de staat Tamil Nadu en ligt een de rechter kust van India.

Daar de Fransen er heel lang aan de macht geweest zijn, is de Franse invloed vrij groot en zijn er zelfs op dit moment veel Fransen. Er was destijds veel racisme in Pondicherry, en er is nu zelfs nog een gedeelte ‘white town’ en een gedeelte ‘black town’. Er zijn op dit moment ook nog veel restaurants met Franse invloeden, en we aten er zelfs een ‘Bouchée à la Reine’.

We reden er met een riksja doorheen de Franse wijk, voorbij het paleis van de gouverneur en werden dan aan de dijk afgezet. Onze reis loopt nu beide op zijn einde, dus we zijn een beetje aan het plannen om terug af te zakken naar België.

‘s Middags zijn we naar Auroville geweest, de utopische stad van de Indiase filosoof en vrijheidsstrijder Sri Aurobindo. Hij werd daarvoor bijgestaan door Mirra Alfassa, en Franse die hier ‘The Mother’ genoemd wordt. Auroville moet het centrum zijn van een universeel ‘geloof’ voor de toekomst van de mensheid. Hij is ook de bedenker van een soort mentale yoga, die nog door vele volgelingen bedreven wordt.

In Puducherry is er geen taks op alcohol, dus we zijn even binnengestapt in een likeur shop. We kochten er enkele flessen superlekkere lokale ‘Old Monk’ rhum. En we kochten er ook een Sula schuimwijn voor ons aperitiefje (bij een spelletje ‘Oh Hell’) van gisterenavond. Hij was lekker, maar wel heel zoet.

Bij valavond hebben we nog een wandelingetje gedaan aan de dijk en zijn we daarna met twee tuk-tuks terug gereden naar ons hotel. Morgen reizen we nog één keer door naar Mahabalipuram, om de dag erna onze eindbestemming Chennai te bereiken.

Familie en godsdienst

Voor de Indiërs zijn deze twee dingen super belangrijk. Ze wonen dan ook meestal samen in familieverband (grootouders, ouders, kinderen, kleinkinderen,…). De oudste man van de familie beheerd de familie aankopen en alle anderen dragen een vast bedrag bij aan het kapitaal van de familie waarmee alle gemeenschappelijke dingen aangekocht worden (voedsel, uitbreidingen of verbeteringen aan het huis, …). De rest van wat ze verdienen kunnen ze zelf houden of houden voor maanden dat ze geen inkomen hebben en toch moeten bijdragen aan de familiepot.

De astrologen worden raad gevraagd voor alle belangrijke beslissingen in het leven en er wordt ook steeds gebeden voor alle belangrijke zaken in het leven. Zo zal je bij de aankoop van een wagen, nog vooraleer je er mee gaat rijden, eerst Ganesha vragen om je te sparen van ongelukken met de wagen en je te helpen alle problemen met de wagen weg te nemen. De meeste wagens worden dan ook verkocht tijdens grote Hindu festivals, omdat de Goden dan alom tegenwoordig zijn.

De astrologen spelen ook een belangrijke rol in de keuze van een levenspartner. Er wordt natuurlijk eerst en vooral gekeken of een meisje of jongen uit een gerespecteerde familie komt uit dezelfde kaste. Voor Gudu was het zestiende meisje uiteindelijk de uitverkorene. Ze zien elkaar meestal niet (of één keer) voor het huwelijk. De atrologogen kiezen ook de meest geschikte dagen voor de huwelijksfeesten. Scheidingen bestaan in India zo goed als niet (0,03%) en zijn volgens onze gids ook meestal het gevolg van huwelijken tussen verschillende kastes of vrije huwelijken.

Het huwelijksfeest volgt meestal binnen het jaar nadat de beslissing over de kandidaat valt. Er worden twee feesten gegeven. Eentje voor familie, vrienden, familie van vrienden, … van het meisje. En hetzelfde voor de familie van de jongen. Zo’n huwelijksfeesten kunnen dan ook tot 7 dagen duren en er zijn gemiddeld 1.000-2.000 genodigden. Je moet die dan ook allemaal persoonlijk (niet één keer, maar je moet daarbij zoveel mogelijk aandringen en het telkens vragen wanneer je deze genodigden tegen het lijf loopt) uitnodigen, maar je krijgt hiervoor wel hulp van de hele familie. Je geeft die een officiële uitnodiging met alle details van het feest.

Ook voor de genodigden is zo’n huwelijksfeest geen pretje. Want afhankelijk van de welgesteldheid van de familie, geef je een kleiner of groter cadeau. En dat kan gaan tot juwelen en goed. Meestal is het geld. En je geeft meer als je weet dat de familie het geld goed kan gebruiken om het huwelijksfeest te bekostigen.

Op het feest zelf moet je al deze genodigden natuurlijk voorzien van eten en drinken, iedereen in de familie krijgt nieuwe, dure kleren. Je zou als familie toch immers niet willen dat de genodigden of de mensen uit het dorp je trouwfeest toch maar wat flauwtjes vinden! Deze feesten worden dan ook bekostigd met de hele familie. En er worden zelfs veel ‘fake-loans’ afgesloten, die zogezegd dienen voor verbouwingen aan het huis, maar werkelijk gebruikt worden om een trouwfeest te bekostigen. Dan moet je in veel gevallen ook de bankdirecteur omkopen, omdat die moet controleren waar het geld naartoe gegaan is.

Heeft een familielid tijdelijk een geldprobleem, dan springt heel de familie in de bres om die te helpen. Je vraagt ook niet wanneer je het geld zal terugkrijgen, maar het is wel de bedoeling dat je het ooit eens zal terugkrijgen.

Madurai – Tanjore

Gisteren zijn we vanuit Madurai doorgereden naar Tanjore. Zo’n goede 5 uren. De maximum snelheid ligt hier op 80km per uur, dus echt snel gaat het niet. Veel sneller kan het ook niet, want alle verkeer gaat rt ktis kras door elkaar (brommers, tuk-tuk’s, gewone wagens, grote vrachtwagens, voetgangers, een enkele fietser, geiten, koeien. Gisteren zijn we zelf een paard alleen tegengekomen op de weg.

De Hindoes hebben een aantal tempels (een 5 tal) die ze een keer in hun even moeten bezoeken. De Minakshi tempel in Madurai is daar één van. Deze stad, van zo’n 1,3 miljoen inwoners krijgt dan ook jaarlijks 4-5 miljoen bedevaarders te verwerken.

Dit heel grote tempelcomplex dat zo’n 33.000 beelden telt bestaat uit twee grote delen. De kleine tempel is gewijd aan Minakshi (Parvati, vrouw van Shiva) en is alleen voor vrouwen toegankelijk. De grote tempel is gewijd aan Shiva en is alleen voor mannen toegankelijk. Het heeft 5 reuze inkomtorens, die bezaaid zijn met kleurrijke beelden.

De kamers in ons Madurai Heritage hotel waren er immens groot. Afzonderlijke villa’s in een mooi onderhouden tuin. Je kon er met zo’n twaalf mensen samen onder de douche (wat we voor alle duidelijkheid niet gedaan hebben).

We zijn de volgende dag dan doorgereden naar Tanjavur, waar er alweer een tempel op het programma stond. Het was snel duidelijk dat we het ‘natuur’ gedeelte van onze reis achter ons gelaten hadden. En ook het frisse gedeelte. Want het binnenland van Tamil Nadur is heet (gisteren zo’n 42°) en zeer vochtig.

De Brihadisvara tempel was een compleet andere tempel dan de voorgaande. Deze tempel is Unesco werelderfgoed en werd gebouwd in de tiende eeuw.

Deze site is niet zo groot en uitgestrekt als de vorige tempel, maar wat een mooie beeldhouwwerken zijn er te zien!

‘s Avonds hebben we zelfs nog een beetje van het zwembad van ons ‘Paradise Resort’ kunnen genieten, en werden daarna zelfs vergezeld van onze twee gidsen. ‘s Avonds hebben we in het restaurant van het hotel nog een goed gesprek gehad met Gudu en Vipin over het familiale leven in India, hoe hun huwelijken geregeld worden en hun trouwfeesten waar ze (als normale familie) persoonlijk zo’n 1000-1500 mensen op moeten uitnodigen. Misschien morgen meer daarover…